6 stycznia 2025 r. Uroczystość Objawienia Pańskiego
Iz 60, 1-6; Ef 3,2-3. 5-6; Mt 2, 1-12
Drogi Księże Proboszczu, szanowny Panie Pośle Stanisławie wraz z Małżonką, drogi panie Prezesie Andrzeju KIAK, drogi panie Edwardzie POAK, drogie siostry i bracia!
W uroczystość Objawienia Pańskiego przyszliśmy do tej świątyni, aby na wzór Mędrców ze Wschodu złożyć hołd Bogu narodzonemu w Betlejem. Cieszymy się i jesteśmy wdzięczni, gdyż światło rozchodzące się z groty betlejemskiej od dwóch tysięcy dwudziestu pięciu lat dzięki Trzem Królom dotarło także do Podraja i oświeca drogi życia jego mieszkańców.
W dowód wdzięczności za ten wielki dar uczestniczyliśmy w pięknym przedstawieniu jasełkowym, wypełnionym wzruszającymi tekstami poetyckimi, pastorałkami i kolędami. A teraz uczestniczymy we Mszy św., która uobecnia Chrystusa – tego samego, z którym spotkali się Trzej Królowie. Nie byłoby dzisiejszego święta, gdyby nie było codziennej modlitwy i troski o naszą wiarę.
Dzisiejsze czytania z Proroctwa Izajasza i Ewangelii św. Mateusza mówią o Bożej obietnicy i jej spełnieniu. Prorok przepowiadał, że po upokorzeniach, jakich doznał lud Izraela ze strony możnych tego świata, nastąpi chwila, w której wielkie światło Boga wzejdzie nad całą ziemią, a władcy narodów oddadzą Mu pokłon, przybędą ze wszystkich stron i złożą u Jego stóp swoje dary.
Kim byli ci ludzie i co to za gwiazda? Byli prawdopodobnie uczonymi, badającymi niebo, jednak nie po to, aby „odczytywać” z gwiazd przyszłość, byli raczej ludźmi „poszukującymi” prawdziwego światła, które mogłoby wskazać drogę, jaką należy postępować w życiu.
Gwiazda zaprowadziła ich do ludzi ubogich i pokornych, pośród których znaleźli Króla świata. Boże kryteria są inne niż ludzkie, Bóg nie objawia się w potędze tego świata, lecz w pokorze swojej miłości, która zwraca się do naszej wolnej woli z prośbą, by ją przyjąć, by mogła nas przemienić, abyśmy zechcieli zmierzać ku Temu, który jest Miłością.
Mędrcy zaufali świętym księgom, odnaleźli Dziecię z jego Matką i Józefem, padli na kolana, złożyli Mu pokłon i ofiarowali swoje cenne dary. Można powiedzieć, że wiara wspomagana przez intelekt doprowadziła ich do samego centrum tajemnicy Bożego Narodzenia. Ale gwiazda nie wystarczyłaby, gdyby Mędrcy nie byli osobami wewnętrznie otwartymi na prawdę.
W odróżnieniu od Heroda, który całkowicie zaprzedał się bożkowi władzy i bogactwa, trzej Mędrcy ze Wschodu, chociaż byli ludźmi uczonymi, zachowali się jak pasterze betlejemscy: ujrzeli znak i oddali pokłon Dziecięciu. To wydarzenie w pełni zasługuje na miano epifanii, czyli Objawienia.
Trzej Królowie ze Wschodu są pierwszymi w wielkiej procesji tych, którzy na przestrzeni wszystkich epok historii potrafili zrozumieć przesłanie gwiazdy, poszli drogami wskazanymi przez Pismo Święte i dzięki temu są w stanie odnaleźć Tego, który na pozór jest słaby i kruchy, lecz w istocie ma moc obdarzania serc ludzi największą i najgłębszą radością.
Nie tylko Trzej Królowie wyruszyli w drogę – to wy-darzenie dało początek czemuś nowemu, została wytyczona nowa droga, zstąpiło na świat nowe światło. Wizja proroka stała się rzeczywistością, świat nie może już nie widzieć tego światła! Ludzie wyruszą ku Dzieciątku i zostaną opromienieni radością, którą tylko Ono może dać. Światło betlejemskie nadal jaśnieje na całym świecie.
Według stanu na 31 grudnia 2022 r. liczba katolików wynosiła 1 389 573 000, co oznacza ogólny wzrost o 13 721 000 w porównaniu z rokiem poprzednim. Dotyczy to czterech kontynentów. Tylko w Europie odnotowano spadek liczby katolików o 474 000. Najwięcej przybyło w Afryce (7 271 000) i Ameryce (5 912 000), następnie w Azji (889 000) i Oceanii (123 000).
Według najnowszych badań przeprowadzonych przez Centrum Badania Opinii Społecznej w Polsce jest 89% katolików. 88,8% dorosłych Polaków czuje przynależność do Kościoła rzymskokatolickiego, a 0,2% do innych obrządków katolickich. Z kolei, 7,3% badanych wskazuje brak przynależności do jakiegokolwiek wyznania. Niestety, obecnie coraz więcej ludzi młodych traci swoją wiarę i od-chodzi od Kościoła. Widać to już w szkołach, w których odchodzi się od katechizacji.
Możemy powiedzieć, że w Dziecięciu z Betlejem objawia się moc Boga, który gromadzi ludzi z wszystkich miejsc świata i stuleci, aby pod Jego panowaniem szli drogą miłości. Mimo tak imponującej liczby wierzących w Chrystusa wciąż istnieje ogromna większość, która pozo-staje pod Jego Bożym działaniem. Można powiedzieć, że wielu zobaczyło gwiazdę, ale tylko nieliczni zrozumieli jej przesłanie.
W roku jubileuszowym zadajmy sobie pytanie, co po-woduje, że niektórzy widzą i znajdują Jezusa Chrystusa, a inni nie? Co otwiera oczy i serce? Czego brakuje tym, którzy pozostają obojętni, tym, którzy wskazują kierunek, lecz nie wyruszają w drogę? Tym, którzy jak chórzyści śpiewają „oto idę” a stoją w miejscu?
Możemy się domyślać, że niekiedy zbyt duża pewność siebie sprawia, iż ich serca stają się zamknięte i niewrażliwe na Bożą nowinę. Są pewni, że ich światopogląd jest słuszny, i nie dopuszczają do siebie myśli o Bogu, który pragnie ich spotkać. Pokładają ufność bardziej w sobie samych niż w Nim, nie są w stanie uwierzyć, że Bóg może być aż tak wielki, iż stał się tak mały, by mógł naprawdę zbliżyć się do nas.
Tym, czego ostatecznie im brakuje, jest prawdziwa pokora, która potrafi podporządkować się temu, co większe, a także autentyczna odwaga, która pozwala uwierzyć w to, co jest naprawdę wielkie, choć objawia się w bezbronnym Dzieciątku. Brakuje im ewangelicznej zdolności, jaką jest bycie w sercu dzieckiem, zdumiewanie się i przekraczanie siebie, zdolność do tego, by pójść drogą, którą wskazuje gwiazda, drogą Bożą.
W związku z tym potrzebna jest nasza aktywność na rzecz przybliżania Chrystusa innym. We współczesnym bardzo istotnym problemem jest skuteczność świadectwa dawanego innym przez wszystkich wyznawców Chrystusa – zarówno duchownych jak i świeckich. Wdaje się, że kluczem do skuteczności głoszonego słowa Bożego, jego oddziaływanie na słabych w wierze, niewierzących i wrogo nastawionych do Kościoła, jest to, o czym mówi św. Jakub Apostoł w swoim Liście: „Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie” (Jk 1, 22).
Życie słowem Bożym na co dzień, wcielenie go we własnym życiu, nie tylko prowadzi do osobistego uświęcenia i zbawienia, ale również stanowi podstawę świadectwa chrześcijańskiego dawanego innym. Dziś świat i Kościół potrzebuje aktywnych świadków Ewangelii głoszonej w Kościele.
Prośmy Maryję Pannę, która pokazała Dzieciątko Jezus Mędrcom przybyłym do Betlejem, aby wstawiała się za nami. Ona swoim pokornym „tak” otworzyła Bogu samemu drzwi naszego świata i może być dla nas gwiazdą nadziei. Niech rozłoży szeroko ręce Dzieciątka i niech On nam hojnie pobłogosławi.
Podnieś rękę, Boże Dziecię! Błogosław Ojczyznę miłą!
W dobrych radach, w dobrym bycie Wspieraj jej siłę swą siłą, Dom nasz i majętność całą I wszystkie wioski z miastami! A Słowo ciałem się stało I mieszkało między nami. Amen.
