21 X 2012 r. XV-lecie POAK w Bielsku-Białej Kamienicy
Iz 53,10–11; Hbr 4, 14–16; Mk 10, 35–45
Dwaj synowie Zebedeusza – Jakub i Jan, którzy zabiegali o pierwsze miejsce w królestwie Bożym, mogą być uznani za ludzi poszukujących władzy w Kościele Jezusa Chrystusa. Zasiąść w Jego chwale – jeden po prawej, a drugi po lewej stronie – oznaczało po prostu mieć udział we władzy. Można nadto podejrzewać, że dziesięciu pozostałych, którzy „poczęli oburzać się na Jakuba i Jana”, mogło nosić w swoich sercach podobne aspiracje, a ich oburzenie wynikało z faktu, że ktoś inny ich po prostu ubiegł. Podejrzewamy to, bo znamy samych siebie. Podejrzewamy, bo w swojej naiwności my również sądzimy, że mieć udział we władzy – to urządzić się po prostu lepiej i wygodniej w życiu. A przecież tak być nie musi.
Ojciec Święty, a dziś już błogosławiony, Jan Paweł II zauważył w adhortacji Reconciliatio et paenitentia [’o pojednaniu i pokucie’], że w czasach współczesnych mamy do czynienia z dwoma rodzajami grzechu społecznego. Są nimi dążenie za wszelką cenę do władzy i dążenie do bogacenia się – też za wszelką cenę. Władza ma służyć do tego, aby narzucać wolę innym, a bogacenie się, aby gromadzić skarby na ziemi. Można więc powiedzieć, że sprawa poruszana w dzisiejszej Ewangelii nic nie straciła na aktualności.
Wspomniany incydent opisany w czytanej dzisiaj Ewangelii dał Chrystusowi doskonałą okazję do wyjaśnienia, na czym ma polegać władza i wszelkiego rodzaju relacje przełożonych z podwładnymi wśród Jego wyznawców: „Kto by między wami chciał się stać wielki, niech będzie sługą waszym. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem wszystkich”. Okazało się, że synowie Zebedeusza nie wiedzieli, o co proszą. Mieć udział w arcykapłańskiej władzy Chrystusa – to znaczy mieć udział w Jego „kielichu”, w Jego męce i śmierci, bo właśnie tędy prowadzi droga do „tronu łaski”, do zmartwychwstania i udziału w Jego chwale. Wszystko to dzieje się na podobieństwo ziemskiej historii, losu Syna Człowieczego, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć, i dać swoje życie na okup za wielu”.
Współcześnie słowo „służyć” straciło na swym pierwotnym znaczeniu. Dzisiaj się go już prawie nie używa. Dawniej mówiono „idę na służbę” – tak mówili np. kolejarze, lekarze i pielęgniarki. Dzisiaj już tak się nie mówi albo zbyt rzadko się tak mówi. Chrystus nie tylko wzywa nas do pokornej służby, ale sam staje się dla nas wzorem takiej postawy. Właśnie dlatego, zapowiadając nadejście Odkupiciela, prorok Izajasz nazywa Go cierpiącym Sługą, który „usprawiedliwi wielu”. Dlatego też, odpowiadając na wezwanie do przyjęcia Bożego macierzyństwa, Maryja nazywa siebie „służebnicą Pańską”. I dlatego „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć”. Nie jest także przypadkiem, że szczególną formę powołania (oprócz udziału we wspólnym kapłaństwie) nazywamy fachowo kapłaństwem „służebnym”, a kandydatów wynoszonych na ołtarze „sługami Bożymi”. Bo służba jest najskuteczniejszą formą nobilitacji człowieka, a Bogu służyć – znaczy królować.
Dzisiaj dziękujemy Panu Bogu za piętnaście lat działalności Akcji Katolickiej w waszej parafii. Dobrze pamiętam ten dzień, kiedy głosiłem tutaj kazania i zapraszałem ludzi dobrej woli do wstąpienia w szeregi tworzącej się w Polsce Akcji Katolickiej. Wśród założycieli oddziału tego stowarzyszenia z radością wspominam księdza proboszcza Władysława i wszystkich tych, którzy wówczas odpowiedzieli na zaproszenie. Po piętnastu latach owocnego działania Parafialnego Oddziału dostrzegamy wspaniałe dzieła realizowane przez tutejszą Akcję Katolicką. Muszę przyznać, że ta działalność była bogata i bardzo potrzebna dla ożywienia naszej religijności. A była ona możliwa dzięki szczeremu oddaniu prezesa Marii Baczyńskiej, która wspierana przez księdza proboszcza i Piotra Molla – pierwszego prezesa Diecezjalnego Instytutu – mogła podejmować tak różnorodne i potrzebne dzieła. Nie sposób nie wspomnieć obiadów wydawanych dla bezdomnych i organizowania spotkań religijnych dla nich. Trzeba by mieć oczy Pana Boga, by widzieć całe to dobro! Dzisiaj modlę się za wszystkich zrzeszonych w tym parafialnym oddziale, a szczególnie za zmarłych, których polecam Bożemu miłosierdziu.
Różnie nazywa się Akcję Katolicką. Mówi się o niej, że jest szkołą modlitwy, apostolstwa i świętości. W kontekście dzisiejszej Ewangelii trzeba powiedzieć, że jest także szkołą ofiarnej i zorganizowanej służby na rzecz nowej ewangelizacji. Wszyscy bowiem angażujący się w jej dzieła czynią to bezinteresownie, w postawie pokornej służby dla Jezusa Chrystusa i Jego Kościoła. Miłość do Chrystusa i Jego Kościoła nie pozwala nam na bezczynność. Dlatego angażujemy się na rzecz rozwoju Królestwa Chrystusowego na ziemi. Czynimy to przez własną formację i w duchu służby innym. Nikt z nas nie realizuje celów własnych, nikt z nas nie ma własnych aspiracji, ale wszyscy w duchu służby jesteśmy oddani do dyspozycji Chrystusa i Jego Kościoła.
Kochani moi! Akcja Katolicka jest potrzebna Kościołowi, dlatego że potrzebni mu są ludzie gotowi do bezinteresownej służby na rzecz przybliżania ludziom prawdy o Chrystusie i głoszenia zbawienia. Rozpoznajcie w Roku Wiary swoje miejsce w Akcji Katolickiej i dołączcie do tych, którzy przed piętnastu laty podjęli ofiarną służbę na rzecz budowania Królestwa Chrystusowego na ziemi. Wyrwijcie się z apatii i bierności, i podejmijcie tę służbę. Dzięki niej wasza wiara stanie się pogłębiona, a wasze świadectwo bardziej czytelne. Kościół dzisiaj potrzebuje nas, zrzeszonych wokół Chrystusa, nie można pozostawić Chrystusa zbawiającego w tym świecie samego. Musimy razem z Nim iść do świata i szukać zagubionych ludzi, których Chrystus także pragnie zbawić. Ufam, że wielu ludzi odnajdzie miejsce przy Chrystusie obecnym we wspólnocie Akcji Katolickiej.
Całą przyszłość Akcji Katolickiej polecajmy wstawiennictwu Matki Kościoła i prosimy Ją, by nas prowadziła po drogach współczesności i by nam przypominała, że jesteśmy w służbie Jej Syna. Obyśmy zawsze Jego słuchali! Amen.
