31 maja 2025 r. Msza św. dla uczestników rajdu Akcji Katolickiej do Rajczy
Rz 12, 9–16; Łk 1, 39–56;
„Błogosławiona jesteś, Panno Maryjo, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Tobie od Pana” – tymi natchnionymi słowami pozdrawiamy Najświętszą Maryję Pannę wraz ze św. Elżbietą w Jej radosne święto Nawiedzenia. W tym dniu zgromadziła nas w swoim sanktuarium, w którym od 1669 roku odbiera chwałę. Z matczyną miłością z tego cudownego obrazu spogląda na nas uczestników rajdu.
Cieszę się, że pani Małgorzata Szwed wraz z członkami Zarządu Diecezjalnego Instytut Akcji Katolickiej przyprowadziła nas na to szczególne miejsce w ostatnim dniu maryjnego miesiąca. Poczytuje sobie za szczególną łaskę, że mogę z wami wszystkimi modlić się w tej jubileuszowej świątyni przez wstawiennictwo Madonny z Rajczy o potrzebne łaski dla naszego stowarzyszenia. Jak wiemy, obchodzimy w tym roku 30 lecie jego istnienia, dlatego pragniemy dziękować, za wszystkich ludzi, zrzeszonych z nami – za tych żyjących, a także za tych, którzy już od nas odeszli oraz za wszystkie dobre owoce naszej apostolskiej działalności. Powierzamy Matce Bożej, naszej Patronce, wszystkie radości i smutki, nadzieje i obawy, po prostu wszystko, co nas stanowi.
Dobrze, że podtrzymujemy zwyczaj organizowania, o tej właśnie porze roku rajdu, który pozwala nam doświadczyć radości wspólnego wędrowania w coraz to inne miejsca naszej diecezji. W tym roku obchodzimy już XXV rajd, dlatego warto z tej okazji wspomnieć wszystkie rajdy, ich organizatorów i uczestników, a także gospodarzy. Trasa ich była bardzo różnorodna, zwykle prowadziła po pięknych terenach naszej diecezji, w ich centrum zawsze była Eucharystia, a po niej artystyczny program i poczęstunek. Byliśmy m. in. pod Panienką w Kozach, na Chrobaczej Łące, na Groniu Jana Pawła II, na Butorzonce, na szczycie Średniego Grojca koło Żywca (2016), na szczyt Bendoszki Wielkiej, na Magurce, w Ślemieniu na Jasnej Górce (2015), na Stecówce (2018), w dolinie św. Wandelina w Rudzicy (2022), w Grodźcu Śląski (2023), a ostatnio w Górkach Wielkich (2024).
Obecnie ze względu na nasz wiek i ograniczenia wybieramy miejsca łatwiejsze do podróżowania – możliwe do tego rodzaju przeżyć. Celem tych spotkań jest nasze wspólne uwielbianie Boga, oddawanie Mu chwały, a także uwielbianie Go za wszystko, co od Niego otrzymujemy. Dziękujemy więc za Jego hojne dary, za dobrodziejstwa, którym nie ma miary.
W tym uwielbieniu przychodzi nam z pomocą Jan Kochanowski, który w jednym ze swoich utworów wołał: „Wdzięcznym Cię tedy sercem. Panie, wyznawamy, bo nad to przystojniejszej ofiary nie mamy. Tyś Pan wszytkiego świata. Tyś niebo zbudował i złotymi gwiazdami ślicznieś uhaftował. Tyś fundament założył nieobeszłej ziemi i przykryłeś jej nagość zioły rozlicznemi. Za Twoim rozkazaniem w brzegach morze stoi a zamierzonych granic przeskoczyć się boi. Rzeki wód nieprzebranych wielką hojność mają, biały dzień a noc ciemna swoje czasy znają, Tobie k woli rozliczne kwiatki wiosna rodzi, Tobie k woli w kłosianym wieńcu lato chodzi, Wino jesień i jabłka rozmaite dawa, po tym do gotowego gnuśna zima wstawa. Z Twej łaski nocna rosa na mdłe zioła padnie, z zagorzałe zboża deszcz ożywia snadnie. Z Twoich rąk wszelkie zwierzę patrzą swej żywności, a Ty każdego żywisz z Twej szczodrobliwości. Bądź na wieki pochwalon, nieśmiertelny Panie! Twoja łaska, Twa dobroć nigdy nie ustanie. Chowaj nas, póki raczysz, na tej niskiej ziemi, jedno zawżdy niech będziem pod skrzydłami Twemi”. W to nasze dziękczynnie włącza się Najświętsza Maryja Panna, której święto dzisiaj obchodzimy.
Odczytany fragment Ewangelii według św. Łukasza pozwala nam przeżyć na nowo nawiedzenie św. Elżbiety przez jej krewną Najświętszą Maryję Pannę. Wiemy, że zanim Najświętsza Maryja Panna odwiedziła Elżbietę, sama została nawiedzona przez wszechmogącego Pana w osobie Jego posłańca – anioła Gabriela. Otrzymała niezwykłą propozycję, by zostać Matką Syna Bożego, Boga-Człowieka, Jezusa Chrystusa. Zrozumiałe jest Jej zmieszanie, lęk i pytanie. Zaufała jednak Bogu i zawierzyła Mu, przyjęła Jego wolę, wypowiadając swoje fiat: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego” (Łk 1, 38).
Podczas Zwiastowania Maryja dowiedziała się, że Jej krewna Elżbieta w swojej starości poczęła syna. Przyjęła tę wiadomość jako pierwsze zadanie do wykonania. Nawiedzenie Boga prowadzi Ją do nawiedzenia człowieka. Maryja nie przychodzi sama na spotkanie z Elżbietą. Przychodzi ze swoim Synem. On, zgodnie z rytmem poczęcia i narodzin człowieka, rozwija się pod Jej sercem. A Ona Nim żyje i Nim promieniuje. Doświadcza tego w pierwszym rzędzie Jan Chrzciciel, który przy spotkaniu Maryi i Jej Syna z Elżbietą poruszył się w łonie swej matki. Napełniona Duchem Świętym Elżbieta jako pierwsza sławi wiarę Maryi, bo rzeczywiście trzeba było niezwykłej wiary i zaufania Bogu, by otworzyć się na tajemnicę macierzyństwa, przekraczającego zdolności ludzkiego pojmowania.
Maryja daje wyraz swej radości i zaczyna wdzięcznym sercem wielbić Wszechmogącego. Hymnem Magnificat głosi chwałę Boga, który dokonał w Jej życiu wielkich rzeczy. Dostrzegł pokorę, uniżenie i świętość służebnicy z Nazaretu, i wyniósł Ją do godności Matki Zbawiciela. Maryja w swojej pieśni uwielbienia sławi Pana za całe dzieje zbawienia. Za Jego miłosierdzie, za to, że przywraca na ziemi elementarną sprawiedliwość swojego Królestwa. Staje po stronie tych, którzy jedynie w Nim pokładają całą swoją ufność i nadzieję, gdyż jest Bogiem wiernym, dochowującym przymierza miłości zawartego z człowiekiem.
Drodzy Bracia i Siostry, myślę, że każdy z was z pokorą może odnaleźć siebie w zbawczych zdarzeniach Zwiastowania i Nawiedzenia. W Nazarecie Bóg powołał Maryję do niezwykłej godności Matki swego Syna, a Ona zaufała Bogu, z pokorą i lękiem przyjęła Jego świętą wolę. Wasza droga w służbie ewangelizacji zaczęła się od „zwiastowania”, od głosu Boga, który usłyszeliście w swoim sercu. Był to głos zaproszenia do oddania siebie, swego życia Chrystusowi żyjącemu we wspólnocie Kościoła. Jako ludzie wierzący zrazu wypełnialiście swoją misję w Kościele codzienną modlitwą i życiem sakramentalnym. Z czasem odczytaliście powołanie jako udział w działalności Akcji Katolickiej.
Z pokorą i oddaniem przyjęliście Boże zaproszenie do uczestnictwa w tej wyjątkowej wspólnocie apostolskiej i podjęliście, to ważne religijnie zadanie, by stać się bliskimi współpracownikami duszpasterzy w dziele nowej ewangelizacji. We współpracy z kapłanami służycie człowiekowi, jego duchowemu wyzwoleniu, pomagacie innym świadectwem swego życia wzorowanego na miłości, która jest w Chrystusie, która jest z Chrystusa.
Bez Chrystusa ludzkość nadal byłaby pogrążona w ciemnościach, nie byłoby otwartej drogi z ziemi do nieba. Nadal kręcilibyśmy się w kółko, nie dostrzegając ani sensu przemijającej doczesności, ani celu naszych wysiłków. To On nie tylko zbudował most między niebem i ziemią, ale wezwał nas, abyśmy nie tracili czasu na budowanie stałego domu na ziemi, bo czeka na nas mieszkanie w domu Ojca, a będzie to mieszkanie szczęśliwej wieczności.
Podstawowym obowiązkiem każdego z was pozostaje nieustanna formacja duchowa. Mówił o tym Jan Paweł II w Krośnie: „Dzisiaj potrzebni są ludzie świeccy rozumiejący potrzebę stałej formacji wiary”. Jeżeli nasza wspólnota ma być „szkołą”, czyli wspólnotą formacji świeckich gotowych przemieniać świat w oparciu o Ewangelię, to musi nieustannie dbać o kształtowanie swojej własnej duchowości. A jeśli ma przemieniać rzeczywistość w oparciu o Chrystusa, to ta duchowość winna się rodzić z kontemplacji Jego oblicza. Jan Paweł II napisał w liście apostolskim Novo millennio ineunte: „(…) nasze świadectwo byłoby niedopuszczalnie ubogie, gdybyśmy my sami jako pierwsi nie byli tymi, którzy kontemplują oblicze Chrystusa”.
Potrzebna jest więc nieustanna formacja duchowa, a z nią wiąże się konieczność formacji doktrynalnej, gdyż bez niej nie można pełnić swych obowiązków w sposób prawidłowy. Potrzeba zatem gruntownej znajomości prawd wiary i przyjęcia ich we własnym życiu. To stanowi podstawę waszej jedności z Kościołem, z jego hierarchią; jest też źródłem porozumienia i owocnej współpracy między członkami naszego stowarzyszenia oraz różnymi wspólnotami działającymi w obrębie Kościoła powszechnego. Innymi słowy, jest to niezbędny fundament, na którym możecie, wspólnie z Chrystusem, budować wasze praktyczne działania.
Niech w tym zbawczym wychodzeniu do człowieka wspiera nas wstawiennictwo św. . Jana Pawła II. Z miłością idźmy w świat, idźmy do człowieka. I nie lękajmy się, bo Ten, który zwyciężył świat (J 16, 33), idzie z nami. Niech wstawiennictwo Niepokalanej uprasza łaskę owocnego rozwoju dzieła naszego stowarzyszenia i wyjedna wam łaskę gorliwości w służbie Kościołowi! Amen.
